70. rocznica śmierci Juliana Tuwima i Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego

13 września 1894 roku, urodził się Julian Tuwim, jeden z najpopularniejszych poetów dwudziestolecia międzywojennego. Obecnie Tuwim jest kojarzony głównie z wierszami dla dzieci, które uchodzą za klasykę gatunku. Utwory dla najmłodszych to jednak tylko niewielki wycinek twórczości słynnego poety. W dwudziestoleciu międzywojennym współtwórca grupy literackiej Skamander był rozchwytywanym autorem skeczy kabaretowych, tekstów piosenek, a nawet scenariuszy filmowych. Na swojej twórczości zarabiał prawdziwe krocie. Większość czytelników wierszy Tuwima z wielkim entuzjazmem przyjmowała kolejne tomiki wierszy, takie jak “Czyhanie na Boga” (1918), “Sokrates tańczący” (1920), “Siódma jesień” (1922), “Słowa we krwi” (1926), “Rzecz czarnoleska” (1929), “Biblia cygańska” (1932) “Treść gorejąca” (1936). W ankiecie “Wiadomości Literackich” z roku 1935 zatytułowanej “Kogo wybrałbyś do Akademii Niezależnych, gdyby taka akademia istniała?”, Tuwim zajął pierwsze miejsce. Najwyższym osiągnięciem Tuwima – satyryka był napisany w 1936 roku “Bal w Operze”. Pod koniec lat międzywojennych powstały wiersze dla dzieci takie jak “Lokomotywa”, “Słoń Trąbalski”, „Ptasie radio”, “Zosia-Samosia”, które dziś stanowią najbardziej znaną część twórczości Tuwima. Pod koniec życia Julian Tuwim pisał głównie prywatnie i poza obiegiem, raczej do szuflady, jednak nie próżnował zajmując się do końca zbieraniem kuriozów literackich i pisząc tłumaczenia. Poezja Tuwima nie należy z pewnością do najłatwiejszych, uważana jest raczej za jedną z najtrudniejszych, a to z uwagi na występujące tam częste gry słowne, czy też obecność zwielokrotnień znaczeniowych jednego wyrazu poprzez użycie słów innych.
Julian Tuwim zmarł w Zakopanem 27 grudnia 1953 roku.